Lieve Martine

Lieve Martine, wat heb jij gevochten. In september kreeg je te horen dat je niet beter kon worden. We waren allemaal erg verdrietig maar jij wilde doorgaan. Doorgaan met de behandelingen en je hoopte net als wij allemaal op een wonder. Het ging een lange tijd goed met je. Je had veel pijn maar dat maakte jou niet klein. Je ging leuke dingen doen, zelfs nog met je familie naar Florida. Toen je terug kwam van je vakantie ging alles snel achter elkaar. De tumor groeide snel en de pijn werd heftiger. De specialisten in het ziekenhuis deden hun best maar besloten om te stoppen met de behandelingen. Jij was het hier niet mee eens maar je lichaam zou het niet aan kunnen. Half november belandde je weer in het ziekenhuis, ik lag er ook. Allebei waren we op dat moment doodziek maar we wilde elkaar elke dag even zien. Soms reden we met de ziekenhuis bedden naar elkaar. We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken en we wisten allebei wat we bedoelde. Ik knapte na een aantal dagen weer op, jij niet. We moesten afscheid van je nemen, meerdere keren zelfs want je was zo sterk! Je wilde nog niet weg van deze wereld. Met zo'n wilskracht knapte jij langzamerhand wel op. Niemand die dat had verwacht. Je mocht zelfs, met infuuspaal en verzorging naar huis toe. Je vertelde me dat je het fijn vond thuis, je eigen spulletjes en je familie en vrienden om je heen. Je had het daardoor ook lang volgehouden ondanks dat de tumor elke dag met hoge snelheid groeide. Op tweede kerstdag, 26 december 2011, heb jij geaccepteerd dat je niet kon winnen van deze ziekte en heb je je ogen voorgoed gesloten. Je bent nu eindelijk van de pijn verlost en dat is een grote troost voor ons allemaal. Vandaag, 2 januari 2012, hebben wij jou naar je laatste rustplaats gebracht. Het was een mooie dag. Meer dan 600 mensen waren erbij. Allemaal mensen die jou nooit zullen vergeten.

Lieve Martine, Je bent en blijft voor altijd mijn voorbeeld. Ik zal je nooit vergeten en ik beloof je mijn beloftes aan jou waar te gaan maken. Ik hou van jou, kanjer!