dinsdag 4 december 2012
Een dubbel gevoel
Vandaag, 4 december 2012, was weer spannende dag voor ons. Om 09.40 uur werden wij verwacht bij de afdeling röntgen in het AMC. Vier foto's van mijn bovenbeen werden gemaakt. Daarna aansluiten in de wachtkamer bij orthopeed dokter Bramer, wat zoals verwacht weer enorm uit liep. Om 11.00 uur waren we eindelijk aan de beurt voor een gesprek. Helaas weer een enorme tegenvaller voor mij. Het bot is wél duidelijk zichtbaar gegroeid maar orthopeed dokter Bramer durft het risico nog niet te nemen om voor de volle 100 procent te gaan belasten. Dat betekent dat ik de eerst komende tijd nog steeds met krukken moet lopen. Hoe ik de winter door kom op krukken is voor mij nog een raadsel maar we moeten geduld blijven hebben. Op dinsdag 5 maart 2013 worden we pas weer verwacht bij dokter Bramer en zullen er wederom weer röntgenfoto's van het been gemaakt worden.Na het gesprek met dokter Bramer zijn we gelijk weer terug naar de afdeling röntgen gegaan waar een longfoto werd gemaakt. Deze controle blijft keer op keer spannend maar gelukkig hebben ze geen afwijkingen gevonden en kunnen we dus gezond, maar wel op krukken, de feestdagen tegemoet!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Gefeliciteerd met je "schone" longfoto!
BeantwoordenVerwijderenWat een tegenvaller dat je nog steeds je krukken moet gebruiken. Vreselijk onhandig ook met dit heerlijke hollandse weer :-(
Liefs uit Groningen
Esther
hoi Jill,
BeantwoordenVerwijderendoorzetten meisje,
geef het tijd om aan te groeien,
het valt een beetje tegen dat geloof ik,
5 maart is ook nog zover weg,
maar gelukkig zijn je longen schoon.
wens je veel sterkte , gezellige dagen en jaarwisseling
en kracht om het nieuwe jaar weer aan te kunnen.
een lieve groet Bep Zaaijer.
Lieve Jill,
BeantwoordenVerwijderenJe kent mij niet, maar via via ben ik op jouw blog terechtgekomen. De tranen lopen hier nu over mijn gezicht. Zoals jij de tijd tijdens de chemokuren beschrijft. Het ziekzijn, de pijn van de blaren in je mond/slokdarm, de infectie aan je vinger, het in quarantaine liggen omdat je weerstand zo laag is dat elk simpel virusje/bacterie gevaarlijk is, de angst... Allemaal zo herkenbaar.
Net als jij heb ook ik de strijd tegen osteosarcoom doorgemaakt, maar dan in 1981 op 14-jarige leeftijd. Een tijd die niet vergelijkbaar is met nu, want waar jij naar huis kon tussen de chemokuren door, moest ik in het ziekenhuis blijven. Ruim 14 maanden heb ik er aanééngesloten ingelegen, waarvan 8 plat op mijn rug 24/7. Een tijd die ik nooit zal vergeten en waarin ik net als jij, afscheid heb moeten nemen van lotgenootjes....
Ik heb begrepen dat jouw been gespaard is gebleven d.m.v. donorbot. Hoop vanuit het diepst van mijn hart dat de folluw-up controles goed zullen blijven gaan en je over een paar jaar "genezen verklaard" zult worden, daarnaast hoop ik dat de a.s. cô in Maart positief uitvalt, zodat je de krukken aan de wilgen kan hangen.
Ik ben helaas genoodzaakt levenslang met minimaal 1 kruk te blijven lopen. Ook mijn been is gespaard gebleven, maar dan d.m.v. een voor 1982 revolutionaire ingreep --> plaatsing endoprothese, bestaande uit Totale heup- + femurprothese. Helaas moest er veel (75%) van mijn bovenbeenspieren + bovenbeenzenuw verwijderd worden, waardoor ik door spierkracht- en gevoelverlies behoorlijk mank loop.
Het boek "kinderkanker" zal ik nooit kunnen sluiten vanwege mijn prothese en de Late Effecten, maar ondanks de late effecten en mijn beperkingen ben ik een gelukkig mens. Ik ben getrouwd en heb 2 prachtige kinderen mogen krijgen.
Lieve meid, ook al zal je leven nooit meer zo zijn als het was voor je ziekzijn, het zal zeker niet minder leuk zijn. Vele hindernissen heb ik moeten nemen, soms werd ik (flink) teleurgesteld, maar ik ben er ook sterker door geworden. Ik wens jou en je familie voor de komende tijd en je verdere leven heel veel kracht, sterkte en liefde toe.
Liefs van een lotgenootje