Nog meer ellende

Na een paar vreselijke dagen in het ziekenhuis hoopte ik dat het dieptepunt was bereikt. Helaas, het werd allemaal nog erger. Gister kwam mijn oncoloog met nieuws dat er een slechte bacterie in mijn lichaam is ontdekt. Er is een hardnekkige bacterie in mijn bloed gevonden die de eigenschap heeft om op de port-a-cath te gaan zitten. (Het kastje in mijn lichaam waardoor de chemo wordt toegediend). Ik kon het eigelijk al raden.. Nog een operatie! En ik had gelijk, vandaag om 15.00uur werd ik weer naar de OK gereden voor een operatie van een half uur. Normaal gesproken wordt een port-a-cath aan het einde van de rit verwijderd. Helaas heb ik nog een lange weg te gaan dus zal er binnenkort weer een operatie plaats vinden voor een nieuwe port-a-cath. Dit wordt allemaal nog voor de zekerheid besloten. Hopelijk heb ik nu echt het dieptepunt bereikt. 

Wat een ellende

De week begon zo goed, veel op het terras gezeten en al fietsbewegingen gemaakt met mijn been. Twee keer bloed geprikt deze week, twee keer geen aplasie. Vrijdagavond, 23 september, begon mijn middelvinger zeer te doen, dezelfde vinger waar elke keer het bloed uit vandaan werd gehaald. Slapen lukte niet meer en zaterdag kwam de koorts erbij,40 graden. Normaal gesproken moet je met koorts gelijk naar het ziekenhuis voor een vijf daagse antibioticakuur in een isoleerkamer. Dat was alles wat ik niet wilde dus besloten we om een nachtje te slapen en hoopte we dat de koorts en de pijn in mijn vinger zou zakken. Zondagochtend besloten we om gelijk weer mijn temperatuur te meten, 41 graden... Mijn vinger was ondertussen drie keer zo dik geworden en begon langzamerhand zwart te worden. We belde het ziekenhuis op en we moesten naar de eerste hulp. Omdat ik zo verzwakt was kwam de ambulance me ophalen. Eenmaal bij de eerste hulp werden er veel testen gedaan. Uiteindelijk werd er besloten voor een spoedoperatie. Rond 17.00 uur werd ik naar de OK gereden. De operatie zou een paar minuten duren, peunuts dus vergeleken met mijn vorige operatie van 12 uur. Toch zou ik weer het zelfde krijgen, weer een narcose. Na de operatie werd ik wakker op de intensive care, daar werd ik voor de zekerheid om de paar minuten wakker gemaakt. Mijn vinger zit in het verband en doet nog steeds veel pijn, dit komt omdat ze een stuk huid eraf hebben gesneden. Vandaag ben ik van de intensive care gekomen. Ik lig nu op de vertrouwde oncologie afdeling, wel in een isoleerkamer. De koorts is een klein beetje gezakt. Verder ben ik nog erg moe en hoop ik snel verbetering te zien. 

Eerste kuur na operatie

De kuur werd een dag uitgesteld vanwege de drukte op de afdeling. Gister, 13 september, ben ik weer met mijn eerste kuur na de operatie begonnen. De zo genoemde AP-kuur. De bijwerkingen van deze kuur treden helaas alweer op; misselijk en erg moe. Gelukkig heb ik veel afleiding van het bezoek wat regelmatig komt. Ook hebben we weer bezoek gehad van de fysiotherapeut, ik kan mijn knie al 80 graden buigen. Iedereen vindt het herstel snel gaan, als ik mazzel heb wordt mijn litteken heel dun of zelfs bijna niet zichtbaar! Als alles goed gaat mag ik morgen alweer naar huis toe. Wel raak ik van deze kuur in aplasie. Aplasie betekent dat je te weinig rode cellen, witte cellen of bloedplaatjes in je lichaam hebt waardoor je weerstand erg snel achteruit gaat. 
Over ongeveer drie weken krijgen wij de uitslag van het bot onderzoek. Die uitslag zal bepalen hoelang en hoeveel Chemokuren ik nog zal krijgen. Hopen op een goede uitslag dus. 

Martine, mijn voorbeeld!

Lieve Martine, op 8 mei 2011 leerde ik jou kennen. Ik lag in het ziekenhuis omdat er de volgende dag een biopt van mij werd genomen. We kwamen op dezelfde kamer terecht en raakte al snel aan de praat. Ik had drie dagen daarvoor te horen gekregen dat er kanker bij mij in m'n lichaam was gevonden. Jij was al een lange tijd bezig om te vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte. Je was al kaal en ik kan mij herinneren dat je erg veel pijn had. Je bereidde me voor op wat me allemaal te wachten stond en al snel zag ik je als een voorbeeld.. Zo'n sterk meisje! Samen hebben wij die nacht gelachen en gehuild. Gelukkig bleef het niet bij die ene nacht. Bij mijn eerste chemokuur lag er een enveloppe met een brief erin en een armbandje met de tekst 'opgeven is geen optie'. Al snel werd dat ons motto, we zouden nooit opgeven en altijd elkaar blijven steunen! Helaas heb je te horen gekregen dat ze je niet kunnen beter maken, een groot verdriet voor iedereen maar wat houd jij je ongelooflijk sterk! Je bent mijn voorbeeld en we zullen nooit opgeven! Ik hou van jou,voor altijd!!

84,83,82... Klaar!!

Vandaag zijn alle 84 krammen eruit gehaald. Voordat we naar het ziekenhuis reden had ik alvast een kalmeringspilletje genomen. Helaas heeft dat weinig nut gehad want ik lag te gillen van de pijn. Gelukkig waren het twee artsen die de krammen eruit haalden en waren ze binnen vijf minuten al klaar. De wond zag er volgens mijn orthopeed erg mooi uit en ik mag vanaf nu onbelast met krukken lopen. Maandag, 12 september, begin ik alweer met de chemokuren. Voor die tijd laat ik me dus nog even goed verwennen door mijn lieve familie en vrienden!