Wat een ellende

De week begon zo goed, veel op het terras gezeten en al fietsbewegingen gemaakt met mijn been. Twee keer bloed geprikt deze week, twee keer geen aplasie. Vrijdagavond, 23 september, begon mijn middelvinger zeer te doen, dezelfde vinger waar elke keer het bloed uit vandaan werd gehaald. Slapen lukte niet meer en zaterdag kwam de koorts erbij,40 graden. Normaal gesproken moet je met koorts gelijk naar het ziekenhuis voor een vijf daagse antibioticakuur in een isoleerkamer. Dat was alles wat ik niet wilde dus besloten we om een nachtje te slapen en hoopte we dat de koorts en de pijn in mijn vinger zou zakken. Zondagochtend besloten we om gelijk weer mijn temperatuur te meten, 41 graden... Mijn vinger was ondertussen drie keer zo dik geworden en begon langzamerhand zwart te worden. We belde het ziekenhuis op en we moesten naar de eerste hulp. Omdat ik zo verzwakt was kwam de ambulance me ophalen. Eenmaal bij de eerste hulp werden er veel testen gedaan. Uiteindelijk werd er besloten voor een spoedoperatie. Rond 17.00 uur werd ik naar de OK gereden. De operatie zou een paar minuten duren, peunuts dus vergeleken met mijn vorige operatie van 12 uur. Toch zou ik weer het zelfde krijgen, weer een narcose. Na de operatie werd ik wakker op de intensive care, daar werd ik voor de zekerheid om de paar minuten wakker gemaakt. Mijn vinger zit in het verband en doet nog steeds veel pijn, dit komt omdat ze een stuk huid eraf hebben gesneden. Vandaag ben ik van de intensive care gekomen. Ik lig nu op de vertrouwde oncologie afdeling, wel in een isoleerkamer. De koorts is een klein beetje gezakt. Verder ben ik nog erg moe en hoop ik snel verbetering te zien.