uitslag hart echo

Met veel moeite mocht ik op maandag 21 november 2011 naar huis. Sommige artsen deden nog erg moeilijk omdat bepaalde zouten onvoldoende aanwezig waren in mijn lichaam. Helaas was het thuis zijn voor korte duur want op vrijdag 25 november 2011 is mijn 11e chemokuur van start gegaan. Ook hadden we die dag een gesprek met mijn oncoloog met betrekking tot de uitslag van een gemaakte hart echo. De zware AP-kuren hebben helaas mijn hartspier en linker hartkamer beschadigd. Op de echo konden de specialisten zien dat mijn hartspier teveel kracht moet zetten om het bloed mijn lichaam in te kunnen pompen. Nu ben ik begonnen met een hart medicatie die mijn hart probeert te helpen met pompen. De zware AP-kuren worden vervangen door de IE-kuren. Helaas een net zo zware kuur met net zo zware bijwerkingen. Jammer genoeg hebben we geen keus en moeten we ons ook hier weer doorheen slaan.

Geen drie weken rust

Helaas geen drie weken rust voor mij. De misselijkheid begon in het ziekenhuis al en is thuis alleen maar erger geworden. Alles wat ik at kwam er weer gelijk uit. De kilo's vlogen er wéér in een rap tempo af. Na een paar dagen thuis begon ook weer mijn mond zeer te doen. Een stille hoop op geen blaren, maar helaas. De blaren werden erger en erger. Praten lukte niet meer en mijn kaak ging opzetten. Zo erg hadden we nog niet meegemaakt! Helaas zorgt de AP-kuur (de laatste kuur die ik heb gehad) ervoor dat mijn 'bloedfabriek' wordt stil gelegd en dat ik weinig tot geen rode cellen, witte cellen en witte bloedplaatjes heb. Genezing en herstel van wonden gebeurd daardoor ook niet. Op 16 november 2011 zijn we naar het AMC gegaan voor een bloedtransfusie, in de hoop dat ik ervan zou opknappen. Helaas constateerde het ziekenhuis koorts bij mij (38,5 graden) en dat betekend een antibioticakuur van een aantal dagen in een isoleerkamer. Zelfs op dit moment ben ik nog erg misselijk en is eten geen optie vanwege de blaren maar ik hoop dat daar snel verandering in gaat komen door de antibiotica.

Kuur 9 + Kuur 10

Kuur nummer 9 was gestart op 28 oktober 2011. Na vier dagen mocht ik weer naar huis en was het afwachten op de blaren. Wonder boven wonder vielen de blaren mee en kon ik voor het eerst na de vervelende MTX-kuur gewoon eten en drinken. Omdat we nu over de helft van mijn protocol zijn, zijn we met het gezin zelfs nog uit eten geweest. Iets wat normaal gesproken onmogelijk is na een kuur. Op 5 november 2011 is mijn 10e kuur gestart, de AP-kuur. De AP-kuur is de zwaarste kuur in mijn protocol en valt ook onder de zwaarste categorie van de chemokuren. Deze AP-kuur zorgt ervoor dat mijn bloedfabriek wordt stil gezet. Ik zal daarom dan ook weer in aplasie raken (te weinig rode cellen, witte cellen of bloedplaatjes waardoor je weerstand snel achteruit gaat). Wel krijg ik na deze kuur drie weken rust, deze rust heeft mijn lichaam meestal ook hard nodig. We hopen dat de drie weken rust niet verstoord zal worden door koorts, bacterien of schimmels want op een spoedopname zitten we niet meer te wachten.

In bed met Peter Paul Muller / Martin Morero

Gouden Kalf