De operatie

Op dinsdag 26 juni 2012, werden wij om 10.00uur verwacht in het AMC. Een vaatonderzoek zou gemaakt moeten worden. Helaas bleek dit niet in het computerbestand van het AMC te staan en waren wij ruim 2 uur bezig om erachter te komen waar we heen moesten. Om 12.00 uur werden wij verwacht in wachtkamer 5 waar we te horen kregen wat de artsen gingen doen. Er zou een snee in mijn lies worden gemaakt waardoor er een slang in mijn lies slagader geplaatst kon worden. Door de slang zou contrastvloeistof worden gespoten waardoor al mijn vaten zichtbaar zouden worden op de gemaakte foto's. Omdat er diezelfde week nog een narcose stond te wachten werd er besloten om bij deze ingreep geen narcose te gebruiken, lekker dan. Gelukkig verliep alles goed. Na de gemaakte foto's werd de slang er weer uitgehaald en werd de wond met verband in gepakt. Omdat er toch een slagader open ligt moest ik minimaal 6uur plat blijven liggen in bed. Daar ging mijn dag. S' avonds om 19.00uur mochten we eindelijk naar huis.

Op donderdag 28 juni 2012, werden wij om 14.00uur verwacht in het AMC, de opname voor de operatie. Omdat wij plastische chirurgie dr. Obdeijn nog niet hadden ontmoet kregen wij eerst een gesprek met haar. Helaas kreeg ik een minder vertrouwd gevoel bij dit gesprek omdat we een lange lijst met risico's te horen kregen. Dit gesprek heeft me flink aan het denken gezet maar uiteindelijk ben ik de operatie toch aan gegaan. Op vrijdag 29 juni 2012 was het dan zo ver. Om 6.00uur werden mama en ik wakker gemaakt. We kregen een uur de tijd om nog even te douchen. om 7.00uur werden wij naar de operatiekamer gereden. Het infuus werd geprikt en de narcose verliep goed. Nadat ik iedereen nog succes heb gewenst viel ik in slaap. Om 14.15uur werd ik al wakker. 6uur eerder dan verwacht. De operatie was al klaar. Helaas is de operatie niet gelukt zoals afgesproken. Nadat de artsen mijn bovenbeen hadden open gesneden zagen ze al flinke beschadigingen aan mijn vaten. Waarschijnlijk een gevolg van de vele hoeveelheid chemokuren. De artsen besloten om mijn kuitbeen niet uit mijn goede been te halen. De kans dat het kuitbeen weer zou afsterven is groot De artsen besloten met zijn alle om alleen donorbot te gebruiken. De voor- en nadelen zijn op elkaar gestemd en uiteindelijk vind ik het een goede oplossing. Het donorbot is er sterk genoeg om op te lopen. Helaas zal mijn lichaam het altijd proberen af te stoten omdat het bot toch van iemand anders is. De eerste paar uren na de operatie verliepen redelijk. Hartslag en bloeddruk zagen er prima uit. De pijnmedicatie; morfine en ketanest waren voldoende. Helaas kreeg ik het de eerste nacht erg benauwd en werd ik aan de zuurstof gelegd. De benauwdheid is een bekende bijwerking van de ketanest. Het pijn-medicatie-team besloot om de ketanest weg te halen. De volgende dag had ik weer veel last van de pijn. Morfine bleek niet genoeg maar vanwege de benauwdheid werd er toch besloten om geen nieuwe pijnmedicatie te gebruiken. Zaterdagavond wederom benauwd. Het pijn-medicatie-team besloot ook om de morfine te stoppen. Hierna gelukkig snel in slaap gevallen. De volgende dag ben ik de dag doorgekomen met weinig pijnmedicatie en sliep ik het grootste gedeelte van de dag. Vandaag, maandag 2 juli 2012, is het verband van mijn been afgehaald. De wond ziet er, zoals de orthopeden zeggen, mooi en rustig uit. De pijn is redelijk onder controle en vandaag begin ik langzaam met fysiotherapie: langzaam het bed uit te gaan. De antibiotica loopt in tot en met woensdag. Na woensdag zal ik hopelijk weer naar huis keren!